သည္ေန႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာ ခရီး ထြက္သြားၿပီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ေတြ ေပါ့ပါး သြားလုိက္တာ မေျပာ ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။
စိတ္ေတြ ၾကည္လင္လန္းဆန္း လြန္းလို႔ ေနျပည္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ညေနပြဲ ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ သည္စိတ္ကူးေလး မိန္းမကို ေျပာျပေတာ့ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ရည္လည္ေအာင္ ေပ်ာ္လုိ႔ အေစာႀကီး ကတည္းက ေရမိုးခ်ိဴး ၿဖီးလိမ္း၊ အလွျပင္ေနရွာတယ္။ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔။ ေပ်ာ္ရွာမွာေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူမ်ားကို ကားေမာင္းပို႔ေပး ေနရတာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္မိန္းမ သြားခ်င္ လာခ်င္မယ့္ ေနရာေလးေတြ လုိက္မပို႔ေပး အားေတာ့ဘူး ျဖစ္ခဲ့တာကိုး။ “အစ္ကိုစိုးေရ၊ “၀ါးတား”ေလးရဲ႕ ေရဘူးေလး ေရျဖည့္ၿပီး ေရခဲသတၱာထဲ ထည့္ထားေပးပါဦး။ သြားရင္ ယူဖို႔လည္း မေမ့နဲ႔ဦး။ သတိလည္း ေပးဦး” “ေအး ေအး” ေရဘူးျဖည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ၿပံဳးေနမိတယ္။ သမီးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေရအရမ္း ႀကိဳက္တာ။ ဟိုး အူ၀ဲ အရြယ္ ကတည္းက ပိုက္ကေလးန႔ဲ စုပ္ၿပီး ေရစက္ေလး ခ်ေပးၿပီလား ဆိုရင္ လွ်ာကေလးနဲ႔ ထိုးထိုးသိမ္းၿပီး ေရစက္ေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ အငမ္းမရ မ်ိဳေတာ့တာ။ မိန္းမကလည္း တစ္ခ်ိန္လံုးပဲ“ အစ္ကိုေရ သမီးေလးက ေရအရမ္း ေသာက္တာပဲေတာ့္” လုိ႔ ေျပာပါမ်ားလြန္းတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ အႀကံရၿပီး “၀ါးတား” (Water) လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚလုိက္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “၀ါးတား” လုိ႔တြင္ သြားပါေလေရာ။ ဒါ့အျပင္ တိုက္ဆိုင္တာလည္း ရွိသဗ်။
သည္သမီးေလး ေမြးကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုလည္း ေရလွ်ံခဲ့တာဗ်။ စီးပြား တက္တာကို ေျပာတာ။ အမွန္ကို ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စီးပြားတက္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ ကိုေကာင္းႀကီး စီးပြား တက္တာဗ်။ ဘာထူးလဲ အတူတူပဲေပါ့ဗ်ာ။ သူသြား ေလရာ ကားေမာင္းေလွ်ာက္ ပုိ႔ရတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဆရာ စီးပြား တက္မွေတာ့ ကုိယ္တက္တာနဲ႔ အတူူတူပဲေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား။ ခုဆုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မွာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ရွိသင့္ ရွိထုိက္တဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြလည္း အျပည့္ပဲ။ တီဗီြ၊ ဒီဗီဒီစက္၊ ေရခဲေသတၱာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္...စုံေနတာ ပါပဲဗ်ာ။ ဧည့္ခန္းမွာလည္း ဆိုဖာ ဆက္တီေတြ၊ ႐ႈိးေက့စ္ လုိ႔ေခၚတဲ့ အလွျပ မွန္ဗီ႐ို ေတြနဲ႔။ မွန္ဗီ႐ို ထဲမွာလည္း ဧည့္သည္လာရင္ ခင္းက်င္းဧည့္ ခံဖုိ႔ ဧည့္ခံပစၥည္း အျပည့္အစုံ နဲ႔။ ဒါတင္က႐ိုးလား။ ေရွ႕ ႏွစ္ဆုိရင္ ငါးႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ့္ သမီးကုိလည္း အပ်ံစား ေက်ာင္းကို ထားဦးမွာ။
ခုေနာက္ပုိင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက အယ္ရစ္ဆင္ ဟန္းဆက္ အသစ္က်ပ္ ခြၽတ္နဲ႔ ဟန္းဖုန္း တစ္လုံးေတာင္ ရက္ရက္ေရာေရာေပး ထားလုိက္ေသးတာ။ ဘာမဆုိ လုိတရ ဘ၀ပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဖုန္းအေၾကာင္း စဥ္းစားေနတုန္း ဖုန္းသံထျမည္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဒိတ္ခနဲလန္႔ သြားတယ္။ နံပါတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ပိုထိတ္သြားတယ္။ ဟုိက္ ျပႆနာပဲ၊ ဘာမ်ားအေၾကာင္း ေပၚပါလိမ့္။ ဆရာ့မိန္းမ မၾကဴဆီကဖုန္း။ အလန္႔ တၾကား “ဟဲလုိ” အသံျပဳ လုိက္ရတယ္။
“ေမာင္စိုး၊ နင့္ဆရာ ဘယ္ႏွရက္ ၾကာမယ္ ေျပာသြားလဲ”
“ဗ်ာ”
ဒါကို ကြၽန္ေတာ့္ထက္ သူက ပိုသိရမယ့္ဟာ။
“အစ္မကို ေျပာမသြား ဘူးလား”
“ေျပာပါတယ္။ ငါသိတာနဲ႔ နင္သိတာ ကိုက္မကိုက္ တမင္ေမးတာ”
“ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သုံးရက္ပဲလုိ႔ ေျပာသြားတာပဲ”
“ေအး ငါေျပာမယ္ ေသခ်ာနားေထာင္။ အခုခဏ ေန ငါလာခဲ့မယ္။ နင္အိမ္မွာ ပဲေစာင့္ေန။ နင့္မိန္းမ ညိဳညိဳေကာ ဘယ္မွ မသြားေစနဲ႔။ ႏွစ္ေယာက္လုံးေရွ႕မွာ ငါ စကားေျပာမယ္”
သီခ်င္းေလးတေအး ေအးနဲ႔ ၿဖီးလိမ္း ၀တ္စားၿပီး ထြက္လာတဲ့ မိန္းမကိုၾကည့္ ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲသြား တယ္။
“ညိဳညိဳေရ သြားပါၿပီ။ မၾကဴႀကီး အိမ္ကိုလာမယ္ တဲ့”
“ေဟာေတာ့္ အစ္ကုိ႔ ဆရာ ဟိုကိစၥပဲလား”
“ဒါပဲ ရွိတာပဲဟာ”
ႏွစ္ေယာက္သား လက္ မိႈင္ခ်လုိ႔ ေစာင့္ရေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ သမီးေလး ကို ႀကိဳတင္ မေျပာရေသး တာ။ မဟုတ္ရင္ ေျပာၿပီးမွ မသြားျဖစ္ရင္ သမီးေလး ၀ါးတားက ဂ်ီက်ေတာ့မွာ။ သူက အျပင္ အရမ္းသြားခ်င္တဲ့ ကေလး။ ေရာက္လာပါၿပီ၊ မယ္မင္းႀကီးမ မၾကဴ။ ကုပ္၀ဲ ဆံပင္တိုတိုကို ေနာက္မွာေခါင္း စည္းႀကိဳး ႐ိုး႐ုိးနဲ႔ ဖ႐ိုရိဖရဲ စည္းထားတယ္။ လုံခ်ည္ ၀တ္ထားပုံက ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ၊ ဘေလာက္စ္ အက်ႌက လည္ပင္းဟုိက္ၿပီး တစ္ဖက္လုိက္ တြဲက်ေနေတာ့ ခါးေအာက္နားမွာ တေစြတေစာင္း တြဲက်လုိ႔။ မထန္ထန္ေအာင္ တမင္ က်င့္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာထား ထန္ထန္ေပၚမွာ ေနမင္းကို အခုပဲ အလုံးလုိက္ မ်ဳိထားရ သလုိ ပူျပင္းေလာက္ၿမိဳက္ေန ဟန္က သူ႔မ်က္ႏွာျပင္မွာ အတိုင္းသားေပၚလုိ႔။ သည္ ပုံစံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ စိတ္ကုန္မယ္ဆုိ ကုန္ခ်င္စရာ လုိ႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးမိလုိက္ ေသးတယ္။
“အုိ မၾကဴတစ္ေယာက္ တည္းလား။ လာ လာ”
ညိဳညိဳက ညစ္ေနတဲ့ စိတ္ကို မေပၚရေလေအာင္ အစြမ္းကုန္ ျပံဳးျပထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဳိေလးေျပာၿပီး အိမ္ ထဲ၀င္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚလုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ မယ္မင္းႀကီးမ မၾကဴက ေျခေဆာင့္၀င္လာ ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး ျမဳပ္၀င္ မတတ္ ဆိုဖာေပၚ ဘုတ္ခနဲ၊ အိခနဲ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ အေျခအေန မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းခိုးခ်မိတယ္။
“နင့္ဆရာ ဘယ္သူနဲ႔ ခရီးသြားတာလဲ”
ခက္တာပဲ။ အဲဒါ ဘယ္ေျပာလုိ႔ ျဖစ္မလဲ။ ဆရာသမားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္လာရင္ အီးဗီဒီ ၀ယ္ေပးမယ္၊ မင္း ႀကိဳက္တာ ၾကည့္ထားလုိ႔ အေသအခ်ာ မွာၿပီး ႏႈတ္ပိတ္ခဲ့တာ။
“ဆရာသိုက္လည္း ပါတယ္။ ဆရာမိုးလည္း ပါတယ္။ ခါတိုင္း သြားေနက် လူေတြပါ အစ္မ”
“ခင္လဲ့ခ်ဳိဦးေရာ ပါ လား”
“အစ္မကလည္း မပါ ပါဘူး”
ကြၽန္ေတာ္ ေျဗာင္လိမ္ ရေတာ့တယ္။ ေျပာရင္းက တစ္လက္စတည္း ညိဳညိဳ႕ ဘက္လည္း လွည့္ၾကည့္ၿပီး အရိပ္အကဲ ျပရေသးတယ္။ ညိဳညိဳကလည္း ပါးနပ္ပါ တယ္။
“မပါဘူး အစ္မ။ ကြၽန္မ သိတယ္”
ညိဳညိဳ႕ခမ်ာလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ ေျဗာင္လိမ္၊ ေျဗာင္“က”ရပါမ်ားလုိ႔ အေရ ထူေနပါၿပီ။
“အဲဒီမိန္းမ ကုမၸဏီကိုလည္း မလာဘူး။ သူ႔အိမ္မွာလည္း ရွိပုံမရဘူး”
“ကြၽန္မ မလဲ့အိမ္ကို ေမးေပးရမလား အစ္မ”
“အမေလးေလး ေၾကာက္လြန္းလုိ႔။ သူ႔အိမ္က ဟာေတြကလည္း အကဲဆတ္တယ္။ ငါက ဘယ္လုိဘယ္ညာနဲ႔ မယုံသကၤာ ေမးပါတယ္၊ ျမန္းပါတယ္ ဆုိၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခင္လဲ့ခ်ဳိဦးကို သံေတာ္ဦး တင္တာ။ ၿပီးရင္ အဲဒီမိန္းမ က ကိုေကာင္းႀကီးကို တစ္ စိတ္တစ္အိတ္လုပ္ၿပီး ခြၽန္ဦး မွာ။ နင့္ဆရာကလည္း သူ႔ဟာ မခြၽန္တိုင္း ထထတြန္ မယ့္ၾကက္ဖ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နင္တုိ႔ ငါတုိ႔ပဲ အတြန္ခံ ရမွာ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔၊ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔”
ညိဳညိဳက “အေအးသြား လုပ္လုိက္ဦးမယ္ အစ္မ”ဆုိ ၿပီး အသာကေလး ေခတၱခဏ စေတးေရွာင္ ထြက္သြားတယ္။ မၾကဴ ရင္ဖြင့္သမွ် ကြၽန္ေတာ္ ဒိုင္ခံ နားေထာင္ရ ဦးေတာ့မွာ။ ထုံးစံအတုိင္း ခင္လဲ့ခ်ဳိဦး တစ္ေယာက္ နယ္ကေန စုတ္တိစုတ္ဖတ္ ပုံစံနဲ႔ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ လာေလွ်ာက္ပုံ၊ အဲဒီ ေနာက္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး ရာထူး တက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ကုိေကာင္းႀကီးကို အပုိင္ ခိုးခ်ိတ္ၿပီး မန္ေနဂ်င္း ဒါ႐ိုက္တာ ရာထူး ရသြားပုံ၊ ေနာက္ဆုံး သူက ကုမၸဏီမွာ လူသိရွင္ၾကား သူေဌးကေတာ္ ဂုိက္ဖမ္းေနပုံ၊ စုံစီနဖာ သြယ္တန္း ခ်ိတ္ဆက္ ေျပာပါေတာ့ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာပစ္ လုိက္ခ်င္တာမွ အာကို ယား ေနတာပဲ။
“ခင္ဗ်ားသိတာ နည္းေသးတယ္။ မလ့ဲက သူေဌး ကေတာ္ဂိုက္ ဖမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးမ ဂိုက္ဖမ္း ေနတာဗ်။ ခင္ဗ်ားေယာက်္ား ကုိေကာင္းႀကီးက သူ႔မန္ေနဂ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကြယ္ရာမွာ သူက ဒီလုိဇာတ္ ကေနတာ”လို႔ ေပါ့။ အျဖစ္မွန္ကုိ သာသိရင္ မၾကဴ ရင္က်ဳိးမွာ။
“ရွင့္ဆရာ ကိုေကာင္း လည္၀ယ္ပါးနပ္တယ္ ဆိုတာ မလဲ့ အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိတာ ကုိစုိးရဲ႕။ ယုံလား”လုိ႔ ရင္ေကာ့မ်က္စ ခ်ီၿပီး ေျပာဖူး ထားတဲ့ ခင္လဲ့ခ်ဳိဦး ပုံစံေတြ ကို ကြၽန္ေတာ္က အခါခါ ျမင္ဖူးၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ မလဲ့က ဒီလုိ ေျပာပါတယ္ ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ေရွ႕ ဖြင့္ခ်လုိ႔ ျဖစ္မလား။ အား... ႀကိဳးေတြ လိမ္႐ႈပ္ၿပီး အားလုံးေရွာ့ခ္ ႐ိုက္ကုန္မွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ညိဳညိဳကေတာ့ မၾကဴခုလုိ လာေျပာလည္း “ဟုတ္တာေပါ့ ဟုတ္တာေပါ့”ဆုိၿပီး ေထာက္ခံ နားေထာင္ေပးလုိက္ ႐ုံပဲ။ မလဲ့ လာေျပာရင္လည္း “ဟုတ္တာေပါ့ ဟုတ္တာေပါ့” ဆိုၿပီး ေထာက္ခံနားေထာင္ ေပးလုိက္တာပဲ။ ပါးစပ္က ဘာတစ္ခြန္းမွ မဟ၀ံ့ဘူး။ ဟမိတာနဲ႔ ကိုယ့္လည္ပင္း ကုိယ္ႀကိဳးကြင္း စြပ္သလုိ ျဖစ္ၿပီပဲ။ မလြယ္ဘူးဗ်။ ေလွနံ ႏွစ္ဖက္နင္းထားတဲ့ ဆရာ သမားရဲ႕တပည့္ ျဖစ္ေနေတာ့လည္း အႀကီးဘက္က လာ ေျပာလည္း “ရက္စ္”၊ အငယ္ ဘက္က လာေျပာလည္း“ရက္စ္” လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ “ႏိုး”လုိ႔ ေခါင္းခါျငင္း ဆန္လုိက္မိတဲ့ ေန႔ဟာ ေမာင္စိုးတုိ႔ တစ္မိသားစုလုံး ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ အိုးစားကြဲ အစိတ္စိတ္ အႁမႊာႁမႊာ ေၾကမြတဲ့ေန႔ပဲ။
အေအးတစ္က်ဳိက္ ေသာက္လုိက္၊ အျဖစ္သနစ္ တစ္ခု ေျပာလုိက္နဲ႔ ေျပာလုိ႔ ၀သြားတဲ့ အခါ မၾကဴျပန္ သြားတယ္။ ထမျပန္ခင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညစာ စပယ္္ ရွယ္ ၀ယ္စားဖုိ႔ ပုိက္ဆံေတြ တစ္ထပ္ႀကီး ညိဳညိဳ႕လက္ထဲ ထည့္သြားေလရဲ႕။ ညိဳညိဳက ပုိက္ဆံေတြကို တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ ေရတြက္ရင္းနဲ႔ “တစ္ နာရီေလာက္ ပုတ္သင္ညိဳ လုပ္႐ုံနဲ႔ ဒီေလာက္ ရတာဆိုေတာ့လည္း မဆိုးပါဘူး။ ေနာ့ အစ္ကိုစုိး”လုိ႔ လွမ္းေျပာတယ္။ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါကို သူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီး ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ခပ္ရြ႕ဲ ရြဲ႕ ေျပာလိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေလသံ ခပ္ျဖည္း ျဖည္းနဲ႔ “ဒါေပါ့ ဒါေပါ့”လုိ႔ အလုိက္သင့္ ေျပာလုိက္ရတယ္။ မၾကဴက “ညစာကို ေကာင္းပိုဆိုင္က ၀ယ္စားလုိက္ၾက”လုိ႔ ပိုက္ဆံေတြေပး တုန္းက ေသခ်ာ မွာသြားခဲ့ေပ မယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သူ႔စကား အတုိင္း ၀ယ္မစားျဖစ္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္လည္း သြားမၾကည့္ ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေငြစကၠဴ တစ္ထပ္ႀကီး ကိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ရ မွန္းမသိတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေၾကာင္စီစီ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ ရင္ထဲ တင္းက်ပ္ေနလုိ႔ စားပြဲမွာ ညစာဘယ္လို ဘယ္ပုံထုိင္စား ျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ “၀ါးတားေလး” ဗိုက္တင္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားခ်ိန္မွာ တီဗီြေရွ႕ ထိုင္ေပၚလာသမွ် အ႐ုပ္ေတြ ေငးၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ညိဳညိဳစကား ေျပာျဖစ္တယ္။ ညိဳညိဳ ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္း ကေန စကားေတြ ဆက္ေျပာ ျဖစ္သြားတာ။
“အစ္ကုိ႔ ဆရာ ကလည္း မၾကဴကို ဘာလုိ႔ မယူ ရတာလဲ မသိပါဘူး။ ယူလုိက္ရင္ ၿပီးၿပီ”
“ဟဲ့ မၾကဴဘက္က အမ်ဳိးေတြ မ်ားတယ္။ မယူဘဲ နဲ႔ေတာင္ အမ်ဳိးေတြက ေျခခ်င္းလိမ္ေအာင္ တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္နဲ႔”
“အင္းေလ မယူလည္း ဒီလုိ အေျခအေန ကြၽံေနမွေတာ့ ယူၿပီး တရား၀င္ ေပးကမ္း ေထာက္ပံ့တာက ပုိၿပီး မဂၤလာ မရွိေပဘူးလား”
“ငါ့ဆရာက တစ္ကိုယ္ေတာ္ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေနခ်င္တာ။ ေျပာရရင္ အတၱ သိပ္ႀကီးတာ။ သူ႔ေဆြမ်ဳိးေတာင္ သူကင္းကင္းေနတာ ၾကည့္ပါလား။ အေႏွာင္အဖြဲ႕နဲ႔ ေျခခ်ဳပ္မိမယ့္ ဘ၀ကို သူ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မၾကဴကုိ ညီမ ၀မ္းကြဲလုိ႔ စကတည္းက အလုပ္ထဲမွာ ေၾကညာထားတာသာ ၾကည့္ေတာ့။ သူဘယ္ေတာ့မွ ယူမွာ မဟုတ္ဘူး”
“မၾကဴက ဆရာ့ညီမ ၀မ္းကြဲလုိ႔ သူမ်ားေတြကေရာ ယုံၾကလုိ႔လား”
“ဘယ္ယုံပါ့မလဲ။ ဒီလုိပါပဲ ေရွ႕မွာေတာ့ အားလုံးက တဟဲဟဲနဲ႔ ျပံဳးရယ္ဖုံးဖိ အလိုက္တသိ ေနၾကတာပဲ။ ကြယ္ရာက်မွသာ ခြက္ခြက္ လန္ေအာင္ လွန္ၾကတြယ္ၾက နဲ႔ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္ေတာ့တာ။ ၀န္ထမ္းေတြက ဒီေလာက္ မဟုတ္လွဘူး။ ဆရာ ရယ္၊ မၾကဴရယ္၊ မလဲ့ရယ္ တစ္ေယာက္တစ္ျပန္ ကြယ္ တာနဲ႔ တြယ္တြယ္ ေနၾကတာက ပိုအ႐ုပ္ဆိုးတာ။ သူတုိ႔ ဟာသူတုိ႔ တြယ္ေနတာနဲ႔ပဲ ၀န္ထမ္းေတြ သိကုန္တာ မ်ားပါတယ္”
“မၾကဴလည္း သနားပါတယ္။ ၀န္ထမ္ းအေခ်ာအလွ ေလး အသစ္ ေရာက္လာရင္ သူ႔ ေမာင္ေတာ္ ဆရာေကာင္း ႀကီးနဲ႔ ၿငိမွာစိုးလုိ႔ အလုပ္ထဲ မျမဲရေလေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေႏွာင့္အယွက္ျပဳ၊ အလုပ္က ထြက္ေျပးေအာင္ တုိက္ခိုက္ ရနဲ႔ အပြဲပြဲႏႊဲ ေအာင္လံထူႏုိင္ ခဲ့သမွ် အခုမလဲ့ ဆုိတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ အေမနဲ႔က်မွ ခံရ ေတာ့တာပဲ။ မလဲ့က ေတာ္ေတာ္ လည္မယ့္ပုံေနာ္”
“ဘယ္လုိ၊ အစ္ကိုလည္း မေျပာဖူးဘဲနဲ႔။ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ထိ သိေနတာလဲ”
“အစ္ကိုစုိးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ အစ္ကို႔ကို လာေစာင့္ပါေရာလား။ အဲဒီမွာ ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ထုိင္စကား ေျပာျဖစ္ရင္းနဲ႔ သိလာတာေပါ့”
“သတိလည္းထားဦး။ သူမ်ားေျပာတာပဲ နားေထာင္၊ ကုိယ္ဘာမွစြက္ဖက္ၿပီး မေျပာမိေစနဲ႕”
“အစ္ကုိ႔ မိန္းမပါ။ အစ္ကို ႏႈတ္လုံသေလာက္ လုံႏိုင္ပါေသးတယ္”
ညိဳညိဳရဲ႕ အဲဒီစကားကို ကြၽန္ေတာ္ ဘ၀င္မက်ျဖစ္သြား တယ္။ သေဘာက ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္လုံသေရြ႕ သူကလည္းေစာင့္ ထိန္းမယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မလုံတဲ့ ေန႔သူလည္း...။ ဟာ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းနားပန္းႀကီး သြားတယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ ကုမၸဏီကို ေနာက္ မလာခိုင္းေတာ့ဘူး။ ဒါ့ထက္ ပုိၿပီး သိကုန္ရင္ မလြယ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္မရွိတုန္းမ်ား မၾကဴ ဒါမွမဟုတ္ မလဲ့က တစ္ ေယာက္တည္းေရာက္ခ်လာၿပီး လွည့္ပတ္အစ္ေအာက္ ေမး ျမန္းစုံစမ္းမွ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔သုံးေယာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ကိုေကာင္းစကားပဲ မွားမွား မွန္မွန္ ေထာက္ခံ ေပးရမွာပဲ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဓိက အေရးပါတဲ့ သူေဌးကိုး။
ေထာက္ခံေပး႐ုံ မကပါ ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ လူ ၾကမ္းအျဖစ္ သူ႔ဇာတ္ထဲ ၀င္ ၀င္ကရတာေတာင္ ရွိေသး တယ္။ လူၾကမ္းအျဖစ္ ၀င္က ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္၀ဲရတဲ့ အျဖစ္ေတာင္ ၾကံဳဖူးေသးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ။
“ဂ်က္စမင္” အေအး ခန္း ျဗဴတီးစလြန္းရဲ႕ ဆလိုက္ တံခါးေလးကို ေဘးတုိက္ အသာေလး တြန္းေရႊ႕ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ၀င္လိုက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ထုိင္ခုံေပၚက မိန္းကေလးတစ္ဦးကို ဆံပင္ ညႇပ္ေပးေနတဲ့ “စံပယ္”က လက္ထဲက ကတ္ေၾကးလြတ္ က်သြားမတတ္ ဆတ္ခနဲတုန္ သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ တႀကီး မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ လည္ျပန္ၾကည့္တယ္။ မၾကာခင္ မိႈင္းမိႈင္းထ ေ၀ရီျပာ သြားေတာ့မယ့္ မ်က္လုံးေလး ေတြကို အားတုံ႕အားနာ ျဖစ္ မိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ေစခုိင္း ၫႊန္ၾကားသမွ် တစ္သေ၀မတိမ္း လုပ္ေဆာင္ ေပးရတဲ့လူ။
“ခဏေလးေစာင့္ပါ အစ္ကိုစုိး”
စံပယ္ရ႕ဲ ခဏေလး ဆုိတာ လူရွင္းတဲ့ အထိ အခ်ိန္ ကိုေျပာတာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာက အဲဒီေလာက္ထိ အခ်ိန္မရဘူး။ ဟင့္အင္း၊ မရတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပတ္ျပတ္လုပ္၊ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက ယတိျပတ္ မွာလုိက္တာ။ ေခါင္းနည္းနည္း ငု႔ံၿပီး ကုပ္သားေပၚက ဆံပင္ေလး ေတြအညႇပ္ခံေနတဲ့ ထိုင္ခုံေပၚ က မိန္းကေလးက မွန္သား ျပင္ထဲကေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ပတ္သက္မႈအေန အထားကို မသိမသာေလး မ်က္လုံး လွန္ၾကည့္လုိ႔ အကဲ ခတ္ေနပါတယ္။ စိန္ရတနာ လမ္းထဲက ရပ္ကြက္ဆန္တဲ့ ဆုိင္ကေလးထဲ ေရာက္ခဲ့မွေတာ့ ရပ္ကြက္ ဆန္ဆန္ပဲ စပ္စုခံရမွာ သဘာ၀ပဲေပါ့။သည္ဆိုင္ေလးကို (ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ မဟုတ္ဘဲ) ေရာက္ရပါ မ်ားလြန္းလုိ႔ ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေနပါ ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ခံႏုိင္ရည္ မရွိမွာက စံပယ္ရဲ႕မ်က္လုံးေလး ေတြ ျဖဴေဖ်ာ ့အားနည္းသြား မွာ..။
“မစံပယ္ သြားခ်င္သြားေလ။ ကြၽန္မ ဆက္လုပ္လုိက္မယ္”
အကူ မိန္းကေလးက အလုိက္တသိ ေျပာလာတဲ့အခါ စံပယ္က အျပင္ထြက္ဖုိ႔ အသင့္ အေနအထား ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ထုိင္ရာက ထၿပီး ဆိုင္အျပင္ဘက္ကုိ အရင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဆုိင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ထားခဲ့ တဲ့ ကားဆီ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီး ကားထဲ ၀င္ထုိင္လုိက္တယ္။ ေနာက္က လုိက္လာတဲ့ စံပယ္က အခါတုိင္းလုိပဲ ကား ေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ၀င္ထုိင္လုိက္တယ္။ သည္ေန႔ေတာ့ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ခါတုိင္းလုိ ခါတိုင္းသြားဖူး ေနက်ေနရာ တစ္ေနရာဆီကို ပုိ႔ေပးျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကို တစ္ခ်က္လွည့္ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေဘးခုံေပၚက စကၠဴထုပ္ေလး တစ္ထုပ္ကို ညင္ညင္သာသာေလးပဲ သူ႔ဆီ ကမ္းေပးလုိက္တယ္။ ေယာင္ နနပုံစံနဲ႔ လွမ္းယူၿပီး တုန္ခိုက္တဲ့ အသံေလးနဲ႔ သူေျပာလာပါတယ္။
“အစ္ကုိစိုး ဒါ...ဒါ”
“ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားၿပီ”
အမွန္က ဘယ္မွ မသြားဘူး။ သူ႔အိမ္ထဲမွာပဲ သူ႔မိန္းမ မၾကဴနဲ႔ ေန႔လယ္စာ စားေကာင္းစားေနမွာ။ သူေျပာခိုင္းသလုိပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာရ တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းေတြ မႈတ္မႈတ္ ထုတ္ေနမိတယ္။ သူ သူ ဒီမိန္းကေလး ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ငိုခ်လုိက္ ေလမလား၊ ဘယ္လုိတုံ႕ျပန္ ေလမလဲ။ အသိမဲ့စြာ တစ္ခုခု ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါး တုံ႕ျပန္လာခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းေပးရပါ့။ ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔ေတြးရင္း စံပယ္ကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကေန ခုိးၾကည့္လုိက္တယ္။ ေဟာ ဗ်ာ..။
အိတ္ထဲက ေငြေတြကို ထုတ္ယူၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေရတြက္ေနတဲ့ စံပယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက တည္တည္ထန္ထန္။ ဘာမွ ပုံေဖာ္ခန္႔မွန္းလုိ႔ မရတဲ့မ်က္ႏွာ။ သည္မ်က္ႏွာ ကို အရင္က တစ္ခါမွ ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးဘူး။
“ဒါ ဘာအတြက္ေပး တာတဲ့လဲ။ မီးဖြား စရိတ္လား၊ ဖ်က္ဆီးဖုိ႔ စရိတ္လား။ တစ္သက္စာ ႏႈတ္ပိတ္စရိတ္လား။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေမးခ်င္တယ္ အစ္ကုိစုိး”
“ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ႏိုင္ငံ ျခားထြက္သြား...”
“ကြၽန္မ သိတယ္၊ သူ ဒီရန္ကုန္မွာပဲ ရွိတယ္”
ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာ တတ္ေတာ့ဘူး။
“ေဆာရီး အစ္ကုိစိုး။ အစ္ကိုစုိးကို ကြၽန္မ ေလသံ မမာသင့္ဘူး။ ဘာမွမွ မဆိုင္တာေနာ္”
စံပယ္က ေလသံေပ်ာ့ သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာကို ခြဲျခားျမင္ ေပးဟန္ရွိပါတယ္။ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ ႏွမေလးတစ္ ေယာက္ကို ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေပၾကည့္ ေနရသလုိ၊ လက္ေျခေတြ ငုံးတိ ျပတ္ေတာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ လူတစ္ေယာက္ ဗိုင္းခနဲ လာေခ်ာ္လဲသလုိ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ပဲ ရင္ထဲ နင့္ေနပါတယ္။
“ဆိုးေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ငါးသိန္းဆုိတဲ့ ေငြက ကြၽန္မ အတြက္ တစ္ခါမွ အိပ္မက္ မမက္ဖူးတဲ့ေငြ၊ နည္းမွ မနည္းတာ”
နားထဲမွာ “ဘာမွ အပို မလုပ္နဲ႔။ ယတိျပတ္ျဖတ္၊ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာ” ဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာရဲ႕ အသံျပာ အစ္အစ္ႀကီးက ထပ္တလဲလဲ ဆူလာတယ္။
“ကြၽန္မ ဒါကို ယူသင့္ လား ဟင္ အစ္ကိုစုိး”
ႏွမေလးတစ္ေယာက္ က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို အားကိုးတႀကီး ခုိတြယ္ေမး လုိက္သလိုမ်ဳိး၊ မထင္မွတ္ တဲ့ ေမးခြန္း။ ဟီ႐ိုရွီးမား ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚ အဏုျမဴ ဗုံးၾကဲခ်ခံလုိက္ရသလုိ...။ ကြၽန္ေတာ္လိပ္ျပာ လြင့္သြား တယ္။ ယူလုိက္ေပါ့၊ သုံးရတာ ေပါ့လုိ႔ ေပါ့ျပက္ျပက္ေျပာ လုိက္ရမလား။ မယူနဲ႔၊ မသန္႔ စင္တဲ့ေငြေတြ၊ လႊင့္ပစ္လုိက္၊ မယူနဲ႔လုိ႔ တားျမစ္လုိက္ရ မလား။ ေလာေလာဆယ္ ဒါ့ ထက္အဆမတန္ မ်ားျပားတဲ့ ေငြစကၠဴေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ ထဲမွာ အထပ္ထပ္သုိေလွာင္ ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆရာ သမားသြားလုိရာ မိုင္ကုန္ ေျပးေမာင္းပုိ႔ရတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာ တစ္ေယာက္ပါ။ တစ္နည္း အားျဖင့္ သူ႔စိတ္ေတြ စိုင္းလုိ ရာ...တာ၀န္သိသိ သစၥာရွိရွိ၊ ပုိ႔ေဆာင္ ေပးေနရတဲ့ လူယုံ ေတာ္ႀကီးပါ။
“ကြၽန္မ သိတယ္၊ အစ္ကိုစုိး ကြၽန္မကို ယူေစခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ တယ္ မဟုတ္လား”
သည္စကား တစ္ခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို အခါခါ လိပ္ျပာ လြင့္ေစခဲ့တယ္။
“ဒီေငြကို ကြၽန္မယူမယ္။ ဒီကေလးကို ကြၽန္မေမြးမယ္။ ေကာင္းေကာင္း ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္မယ္။ ကေလးသိ နားလည္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ သူ႔အေဖ ဘယ္သူျဖစ္တယ္ ဆုိတာ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူ ေျပာျပမယ္။ အေမ ကို အျပစ္ဆုိခ်င္ရင္လည္း ဆုိ၊ ကြၽန္မ ေခါင္းငုံ႕ခံမယ္။ ဘာေတြ ဘယ္လုိျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ အားလုံး အမွန္အတိုင္း ပဲေျပာျပမယ္။ သူသေဘာ ေပါက္လက္ခံတဲ့ အထိ၊ ၿပီးရင္ သူ႔အေဖနဲ႕ေတြ႕ရဖုိ႔ သူ႔ကို ရွင့္ဆရာအနား မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ပို႔မယ္။ ျမန္မာျပည္က က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ။ သူေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားေလေလ၊ သူ႔ကမၻာက ပုိၿပီးက်ဥ္း ေျမာင္းေလေလ၊ ကြၽန္မသူ႔ကို ရွာဖို႔ပုိၿပီး လြယ္ကူေလေလပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားတဲ့ စီးပြားေရး သမားျဖစ္ ဖုိ႔ပဲ ကြၽန္မ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ကေလးဟာ အမွန္ကို ရင္ဆိုင္ၿပီး ရဲရဲ ႀကီးျပင္းလာ ႏုိင္တဲ့ ကေလး ျဖစ္ေစရမယ္။ သမီးျဖစ္ျဖစ္ သားျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အေဖ သူ႔အေမရဲ႕ အမွား အရိပ္ေတြနဲ႔ ပိန္းပိတ္ၿပီး သိမ္ငယ္ မေနေစရဘူး။ ပညာ တတ္ၿပီး သူ႔ဘ၀ကို သူသိကၡာ ရွိရွိ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ရမယ္”
လြင့္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ လိပ္ျပာဟာ စံပယ္ရဲ႕ေျခဖ၀ါး ေအာက္ တိုး၀င္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စံပယ္ကို လူမသိ သူမသိ ဦးၫႊတ္လုိက္ပါတယ္။
“သူ႔မွာ မၾကဴရွိတယ္ ဆိုတာ ကြၽန္မ တကယ္ မသိ ခဲ့တာပါ အစ္ကိုစုိး။ ကြၽန္မ သိတာက သူ႔မိဘေတြ သေဘာတူတဲ့ ခ်ဳိင္းနီးစ္စပ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ အိမ္ ေထာင္ျပဳဖူးတယ္။ ေနာက္ကြဲ သြားၿပီး အဲဒီ မိန္းမက တ႐ုတ္ ျပည္အၿပီး ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူက တစ္ကိုယ္ေရ အထီးက်န္ေနတဲ့ လူၿပိဳသုိးႀကီးေပါ့။ ဒါ ကြၽန္မသိတာ အကုန္ပဲ”
႐ိုးအီေနတဲ့ ဇာတ္လမ္း။ လူေတြကို သူဒီလုိ ေျပာျပ တတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ရဲ႕မိန္းမကို လူေတြက မျမင္ ဖူးပါဘဲနဲ႔ စီးပြားရွာဖုိ႔ပဲသိတဲ့ မိန္းမၾကမ္းႀကီးအျဖစ္ စက္ ဆုပ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ မွင္ေမာင္း ေကာင္းလြန္းတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက ဒီဇာတ္လမ္းထဲမွာ သနားစရာ သုိးသူငယ္ေလး ေပါ့။ ၿပီးရင္လာဦးမယ္။ ၀ါသနာအရ သူရွာေဖြစု ေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကို အဲသည္ မိန္းမက ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ အခါတုိင္း “ကြၽန္မစီးတဲ့ ဖိနပ္ တစ္ရန္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရွိတဲ့ပစၥည္းေတြ”လို႔ ေျပာၿပီး လႊင့္ပစ္သတဲ့။ သူ႔၀ါသနာကို အထင္မႀကီး၊ အေလးမထားတဲ့ မိန္းမဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက ကြာရွင္း လုိက္ေရာတဲ့။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္း လူေတြ (အထူး သျဖင့္ မိန္းမေတြ)ကို တ႐ိႈက္ မက္မက္ ေျပာျပေနက် ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္ေပါ့။
ၾကားၾကားသမွ် လူေတြကေတာ့ စုတ္ကေလးသပ္၊ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာအေပၚ က႐ုဏာ သက္၀င္ၾကပါေလေရာ။ အမွန္ကို ဆုိရရင္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာမွာ လက္တန္း ေျပာေနက် က်ပန္း ပုံျပင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သူ႔ေရွ႕မွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူအေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို ပုံျပင္တစ္မ်ဳိး။ ၾကာေတာ့ ဒီေလာက္ အတြင္းသိ၊ အစင္းသိ အနီးဆုံးမွာ အၾကာဆုံး ရွိခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ဘယ္ပုံျပင္က အမွန္ဆုိတာ မသိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိေတြလည္ ကုန္ေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ အမ်ဳိးသမီး ညိဳညိဳက တစ္ခါ တစ္ခါ သူ႔ဘာသာသူ အေတြး စပ္မိလုိ႔ ထထေမးၿပီ ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါေမး တစ္မ်ဳိး ေျပာမိေရာ။ “ဟင္ အစ္ကို ဟုိတစ္ခါ ေျပာတုန္းက ဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ စကားေထာက္ရင္ “သိဘူးကြာ။ ငါ အျပင္ သြားဦးမယ္” ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အနားက လစ္ထြက္ သြားရေတာ့တာပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္ဆရာမွာ အဲသည္လုိ ပုံျပင္ေတြ မ်ားေၾကာင္း လူေတြ(အထူးသျဖင့္ မိန္းမေတြ) ကို အမွန္အတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္မွ မရွိတာ။ဒီလုိ ေစာင့္ထိန္းေပးႏုိင္ခဲ့ လုိ႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေလး ေနခဲ့ရတာပါ။ စံပယ္ကို ငါသြားေတာ့ မယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာ မထြက္ေသးဘူး။ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ လင့္ေနၿပီ။ သည္ တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာကို မညာစဖူး ကြၽန္ေတာ္ ညာရေတာ့မယ္။ စံပယ္ဆီ က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခဲ့ပါတယ္ ေပါ့။ ကားအတြက္ လုိအပ္တာ စစ္ေဆးဖုိ႔ ၀ပ္ေရွာ့ပ္ ၀င္ေနတာပါေပါ့။ ဒီ့အရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ ၫႊန္ၾကားတဲ့ အတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ ယတိ ျပတ္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ စံပယ္နဲ႔က်မွ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ ေမာေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ဖူးသမွ် အမ်ဳိးသမီး တုိင္းမွာ စံပယ္က အ႐ိုးဆုံး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာကလည္း ဒါကိုေကာင္းေကာင္း သိပုံရပါတယ္။ ၀ါသနာအရသာ ေျခ႐ႈပ္မိေပ မယ့္ ႐ိုးသားပုံရတဲ့မိန္းကေလး ဆုိေတာ့ ရင္းႏွီးလုပ္ကိုင္စားဖုိ႔ တရက္တေရာႀကီး ပုံေပး လုိက္တာ။ ဘယ္ခါတိုင္း မိန္းမေတြဆုိ မသြားေတာ့ဘဲ ေရွာင္ေနလုိက္႐ုံနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက အပ္နဲ႔ ထိုးလုိက္တဲ့ ပူေဖာင္းလုိ ေဖာင္းခနဲျမည္သံ ၾကားလုိက္တာနဲ႔ အားလုံးၿပီး ျပတ္သြားၿပီပဲ။
“ဒီေငြကို လက္ခံမိတဲ့ အတြက္ ကြၽန္မကို အထင္ ေသးမယ္ဆုိတာ ကြၽန္မသိပါ တယ္။ ကြၽန္မကို ခြင့္လႊတ္ပါ အစ္ကိုစိုး”
ေျပာေျပာဆိုဆို ကား တံခါးဆြဲဖြင့္ၿပီး စံပယ္ ထြက္သြားတယ္။ အထင္မေသးပါ ဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္လုိက္ဘူး။ တကယ္ဆို အထင္ ေသးဖုိ႔ ေနေနသာသာ သူ႔ အေပၚ အထင္ေသးပုိင္ခြင့္ကို မရွိခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က...။ အဲသည့္ေန႔က ေယာက်္ားတန္မဲ့ ရင္ထဲဆုိ႔နင့္ လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္၀ဲ ခဲ့တယ္။ ေငြေၾကးက ဘ၀ကို ၀ါးမ်ဳိေနၿပီလား။ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ရပ္တည္မႈ ဘ၀ပုံစံကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ သံသယ ၀င္လာ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပည့္ျပည့္ စုံစံုေနခြင့္ရတာဟာ ခါးခ်ည့္ ေအာင္ ၿငိမ္ကုပ္ေမာင္းလုိ႔ရတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာလစာ ေငြစစ္စစ္ ေၾကာင့္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ သိျမင္ၾကားေနပါလ်က္နဲ႔ မသိမျမင္မၾကား ဟန္ေဆာင္ႏုိင္လုိ႔ ႏႈတ္ပိတ္ခရ တာလား။ ေခါင္းကိုပုတ္သင္ ညိဳလုိ ညိတ္ႏိုင္လုိ႔ေခါင္း ညိတ္ခရတာလား။ လား ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔...။ ကားပဲ ေမာင္းတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာဆီမွာ မဟုတ္ ဘဲ တျခားတစ္စုံတစ္ေယာက္ ဆီမွာ ဆုိရင္ေရာ ဒီလုိပုံစံတူ လာဦးမွာလား။
“ေဟ့ေကာင္ မေမာင္း တတ္ရင္ မေမာင္းနဲ႔။ ငါ့___ ေခြးမသား”
ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ေပၚက အသံ။ လက္စသတ္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္ ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ဆဲသြား တာ။ ခါတုိင္းဆို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေဒါသထြက္မိမွာ ေသခ်ာ တာေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးထူး ျခားျခား အဲဒီဘတ္စ္ကား ေမာင္းတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာကုိ ကြၽန္ေတာ္ အားအက်ႀကီး က်သြားမိတယ္။ ဘတ္စ္ကားေမာင္းတဲ့ လူကမွ စိတ္ထဲျဖစ္ ျဖစ္သလုိ၊ ျမင္ျမင္သလုိ၊ ၾသဇာ အျပည့္ နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဆုိဆဲ ေအာ္ဟစ္ ေျပာခြင့္ရွိပါလားဆိုၿပီးေတာ့ ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အရာ အားလုံး ႏႈတ္ပိတ္တိတ္ဆိတ္ ေခါင္းညိတ္။ ဘတ္စ္ကား ေမာင္းရရင္ ေကာင္းမလား၊ စိတ္အၾကံ ခဏေလးျဖစ္မိ လိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။မလြယ္တဲ့ ကိစၥႀကီးပါ။
လက္ကုိင္ဖုန္းေလး ခါး ခ်ိတ္ၿပီး လုပ္ငန္းရွင္ရဲ႕ကား စတိုင္လ္က်က် ေမာင္းရတဲ့ ဘ၀မွာ ကြၽန္ေတာ္ေနသား က်ေနပါၿပီ။ လူပ်ဳိဘ၀ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္စာ အတြက္တုန္းကေတာင္ ဒီ ဘ၀ကေန ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ တာ။ ညိဳညိဳနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ သမီးေလး “၀ါးတား”ရွိလာ ေတာ့ ပိုၿပီး ေနသားက်၊ ပုိၿပီး ႏႈတ္ပိတ္၊ ပုိၿပီးတိတ္ဆိတ္၊ ပိုၿပီးေခါင္းညိတ္။ ကြၽန္ေတာ္ သာမက ညိဳညိဳေတာင္မွ ဒါေတြ ကြၽမ္းက်င္ေနပါၿပီေကာ။
“ငါခရီးသြားတုန္း နင္ တုိ႔အိမ္ကို ဟုိဟာမ လာေသးလား”
“ဘယ္သူလဲ ဆရာ”
“ဘယ္သူရွိဦးမလဲ။ ဟုိငတုံးမ မိၾကဴေပါ့”
“မၾကဴလား၊ ဟင့္အင္း မလာဘူး ဆရာ”
ညိဳညိဳ ေျဗာင္လိမ္တဲ့ စကားကို ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ တစ္ခ်က္တည္း ယုံသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ယုံလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ ညိဳညိဳ႕ကိုပါ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ေနပါၿပီ။ ဒီလို ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ေနတဲ့ အေျခ အေနမ်ဳိးမွာ ကြၽန္ေတာ္က ေရွ႕ မလွမ္းခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျခလွမ္းေတြ ရပ္ပစ္လုိက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ မိုက္မဲသူ ကမၻာမွာ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
“လာရင္ ငါ့ကိုေျပာ၊ ၾကားလား။ ဒီငတုံးမ အလကား ေနရင္း ငါ့ယုန္ထင္ ေၾကာင္ထင္နဲ႔။ ခင္လဲ့ခ်ဳိဦးကို ငါေျမႇာက္စားထားတာ ခုိင္းေကာင္းလုိ႔ေဟ့။ သူက ေျမႇာက္ေပးရင္ ဖင္ေပၚေအာင္ ကတဲ့ ေဒါင္းမ်ဳိး။ ဒါေၾကာင့္ တမင္ ခုိင္းစားထားတာ။ သူကလည္း တစ္ေမွာင့္၊ ငါ ေျမႇာက္စားလုိ႔ ေတာက္ႂကြား ေနခဲ့ၿပီးမွ ငါ့ကိုေတာင္ တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္း ျပန္တြယ္ခ်င္ ေသးတယ္။ ဘာရမလဲ။ ငါ့ ေရွ႕ ကဖ်က္ယဖ်က္ လာလုပ္လုိ႔ အားလုံးေရွ႕မွာ ငါခုံနဲ႔ ကန္ ပစ္လုိက္တာ မ်က္ရည္ကို ေတာက္ေတာက္က်ေရာ။ ဒီေတာ့မွ ကုပ္သြားတာပဲ”
ကြၽန္ေတာ့္ဆရာျပန္ သြားေတာ့ ညိဳညိဳက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။
“ဟုတ္လား အစ္ကို။ မလဲ့ကို အစ္ကို႔ ဆရာက ခုံနဲ႔ ကန္တယ္လား”
“အလကားပါကြာ။ သူ႕ လူေတြေရွ႕မွာ တမင္ဖိန္႔ဖိန္႔ လုပ္တာ”
“ဟင္ အဲဒီလုိလား။ မလဲ့ကေရာ ခံတာပဲလား”
“အဲဒီလုိ လူေရွ႕တစ္ခါ ဗ်င္းၿပီးရင္ ကြယ္ရာက် တို႔ ဆရာက ေခ်ာ့ေနက်။ စားခ်င္တဲ့ဆိုင္ သြားေကြၽးရတာ နဲ႔၊ ေတာင္းသမွ် က်ိတ္၀ယ္ ေပးရတာနဲ႔။ ဒီေတာ့ မေခ်ာက အႀကိဳက္ေပါ့။ မ်ားမ်ား ကန္ပါေစေတာင္ ဆုေတာင္း ေနမွာ”
“အုိ အဲဒီလုိလား”
ညိဳညိဳ႕ခမ်ာ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနရွာပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ မေျပာျပဘဲ ခ်န္လွပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ညိဳညိဳကေတာ့ သိပ္ၿပီး ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးဆမိပုံ မေပၚပါဘူး။ ခင္လဲ့ခ်ဳိဦး အတြက္ က႐ုဏာ သက္ဟန္ တကြၽတ္ကြၽတ္နဲ႔ စုတ္သပ္ေနပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူမ်ားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို သြားၿပီး က႐ုဏာ သက္ေနမယ့္အစား ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ့္အားနည္း ခ်က္ကုိ ျပန္ရွာၿပီး ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ က႐ုဏာသက္ ဖုိ႔ေကာင္းတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အပါအ၀င္ လူအားလုံးဟာ ပိုးဖလံေကာင္ေတြပါပဲ။ ေငြ ေၾကးအတြက္ မီးထဲတိုးတယ္။
ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ေစာမႈ အတြက္ မီးထဲတုိးတယ္။ အလုိရမၼက္ အတြက္ မီးထဲ တုိးတယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္း အတြက္ မီးထဲတိုးတယ္။ ရာထူးဂုဏ္ျဒပ္ အတြက္ မီးထဲ တုိးတယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆုိရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ အရာေလးအ တြက္ေတာင္မွ မီးထဲတိုး၀ံ့ၾက ေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ အလုပ္အကိုင္ရဖုိ႔၊ ေက်ာခ် စရာေနရာေလးတစ္ေနရာရ ဖု႔ိ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားရဖုိ႔ ေျပာရရင္ စုံေနတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး တစ္မ်ဳိး မဟုတ္တစ္မ်ဳိး အေၾကာင္းျပ ၿပီး မီးထဲကို ေနရွိသေရြ႕ လူး လွိမ့္တုိး၀င္ေနတဲ့ ပိုးဖလံေကာင္ေတြပါ။
စံပယ္ကို တစ္ခါ တစ္ခါသတိရမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မွာျဖင့္ တစ္ခါ တစ္ခါဆယ္ေက်ာ္သက္ ဆယ့္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ၀န္ထမ္း အသစ္ေလးမ်ား ေရာက္လာ ရင္ စံပယ္ရဲ႕ကေလးမ်ားလား၊ တေစ့တေစာင္း အကဲ ခတ္ရတာ အေမာ။ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာရဲ႕ကေလးလည္း ျဖစ္ေန ေလေတာ့ ဘယ္လုိေတြ စခန္း သြားၾကဦးမလဲ စဥ္းစားမိရင္း ရင္ထဲေလးလံ ေနေတာ့တာပဲ။ ခုထိေတာ့ ဘာသံမွ မၾကား ေသးဘူး။ ခပ္တုံးတုံး မၾကဴ ႀကီးနဲ႕ ဟုိစြာေတးမ ခင္လဲ့ခ်ဳိဦးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ နားေထာင္၊ ေခါင္းညိတ္လုပ္ ရတာ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္နဲ႔ မလြယ္လွတဲ့ အထဲ စံပယ္ကပါ သူ႕ကေလးနဲ႔ ဘြားခနဲ ေရာက္လာခဲ့ရင္။ ဟူး တကယ္ကို မလြယ္ဘူး။
သူ႕ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ အနား မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပို႔မယ္လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တာ။ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္မယ့္႐ုပ္။
“သူေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားေလေလ၊ သူ႕ကမၻာက ပုိၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းေလေလ၊ ကြၽန္မ သူ႔ကို ရွာဖို႔ပိုၿပီး လြယ္ကူေလေလပဲ”တဲ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာကို လွ်မ္း လွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ ႀကီးအျဖစ္ ျမင္လုိသတဲ့ေလ။ ဘာထူးလဲ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာကို စံပယ္ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ တစ္ထပ္ တည္း ေမွ်ာ္လင့္္မိတာပါပဲ။ စံပယ္ကလည္း သူ႕အတၱ အတြက္၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ အတၱအတြက္ မီးထဲ ရဲရဲ တိုး၀င္ၾကတယ္။ ေလာင္ တယ္၊ ၿမိဳက္တယ္။ ပူတယ္။ ကြၽမ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ့္နည္း ကုိယ့္ဟန္နဲ႔ပဲ ရွင္သန ္ေနပါ တယ္။
စုမီေအာင္
အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
YKKM
No comments:
Post a Comment