“ပဲျပဳတ္ေလ ေျမေတာင္ပဲျပဳတ္ ႏုိင္လြန္ပဲျပဳတ္ ေထာပတ္ပဲျပဳတ္” ဒီေန႔ မနက္ ပဲျပဳတ္သည္ မၿမိဳင္ ေစ်းအလြန္ ေရာင္းေကာင္းသည္။ ခါတုိင္းဆို ပဲ ၂ ျပည္ ၄ လံုးကို ေန႔၀က္က်ိဳးေအာင္ အထိ ေရာင္းရသည္။ မဂၤလာ ရပ္ကြက္တြင္ သာမက အနီး အနားက ရတနာစု၊ ဥယ်ာဥ္တန္း ရပ္ကြက္ေတြ အထိ လွည့္ေရာင္းရသည္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ ေလးမွာတင္ ဟိုကလည္း “မၿမိဳင္ လာပါဦး” ဒီကလည္း “မၿမိဳင္ လာပါဦးနဲ႔ ပဲျပဳတ္ေလး ၅၀၊ ၁၀၀ ဖုိးေလာက္ပဲ ၀ယ္ၿပီး သတင္း ေမးၾကသည္ေလ။ “ဟုိ ကိုေသာင္းေအး သတင္းက ဟုတ္ရဲ႔လား” လို႔ တစ္မ်ိဳး “ညည္းေယာက်ၤား ညက အိမ္ျပန္ အိပ္ရဲ႔လား” လို႔ တစ္ဖံု “ကိုေသာင္းေအး အိမ္မွာရွိလား။ မိလံုးေတာ့ အလုပ္က ျပန္မလာလို႔ သူ႔အေဒၚ လုိက္ရွာေနတယ္”လုိ႔ တစ္သြယ္ လွည့္ပတ္ၿပီး ေမးၾကသည္။ စပ္စုၾကသည္။ ဘယ္လုိေမးေမး ကိုေသာင္းေအး မယားငယ္ ယူသြားသည့္ အေၾကာင္း သိခ်င္ၾကလုိ႔ ေမးမွန္း မၿမိဳင္ သိသည္။ မၿမိဳင္ကလည္း ကုိေသာင္းေအး ေက်ာက္ကားက ကိုေမာင္ေအး ေရာက္လာၿပီး...“မၿမိဳင္၊ ကိုေသာင္းေအး မွာလုိက္တယ္။ သူ႔ကို ေမွ်ာ္မေနနဲ႔တဲ့။ မလုံးကို ခုိးသြားၿပီလုိ႔ မွာလုိက္တယ္”လုိ႔ ေျပာကတည္းက တစ္ေယာက္ ေယာက္ကို ေျပာခ်င္ေန သည္။ ခဲအုိျဖစ္သူ ကိုဖုိးေထာင္ကလည္း အိမ္ျပန္ မလာေသး။ အိမ္နီးခ်င္း မိန္းမ ေတြကလည္း ဗီဒီယိုျပသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ မိသားစုလုိက္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ ဆုိင္သိမ္းမွ ျပန္လာၾကမည္။ လုိက္ေျပာလုိ႔လည္း မျဖစ္။ မနက္ေစာေစာကလည္း ကိုယ္က ပဲျပဳတ္တည္၊ သူတို႔က ထမင္းခ်က္။ နံနက္လင္းေတာ့ သူတို႔က အလုပ္သြား။ ကုိယ္က ပဲျပဳတ္ေရာင္း။ ကိုဖုိးေထာင္ကေတာ့ အိပ္တုန္း။ ဒီေတာ့ ေမးသူရွိတုိင္း ေျပာခ်င္ ေနမိသည္။
“ကိုေသာင္းေအး မယားငယ္ ယူသြားၿပီေတာ့”
“ဟယ္ ဟုတ္လား။ ငါ တို႔က သိေနတာ ၾကာၿပီ၊ မိလုံးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား”
“အစစ္ပါ”
“ညည္းက ကုိယ့္ ေယာက်္ား အေျခအေန အကဲ မခတ္ဘူးလား”
“ေအာင္မယ္ က်ဳပ္မ်ား အအမွတ္လုိ႔၊ ကိုဖုိးေထာင္ ေျပာေတာ့ က်ဳပ္က ေရးေတးေတး သိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာေသးဘူး။ ကိုသက္ရွည္ နာေရး အိမ္မွာက် ကုိေသာင္းေအးနဲ႔ မလုံး ဒူးတင္ေပါင္တင္၊ ထိပ္ပုတ္ ေခါင္းပုတ္ ဖဲ႐ိုက္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ က်ဳပ္က မသကၤာေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း က်ဳပ္က ဘာမွ မေျပာေသးဘူး၊ မသကၤာေတာ့ ျဖစ္လာၿပီ။ ဟုိေန႔ကလည္း က်ဳပ္နဲ႔ကိုေသာင္းေအး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဗီဒီယို သြားၾကည့္ေတာ့ လမ္းမွာ မလုံးနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေအာင္မယ္ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ဒင္းက အစ္ကိုေသာင္း မုန္႔ဖုိးေပး ဆုိၿပီး အိတ္ကပ္ထဲ အတင္း ဇြတ္ႏိႈက္တာ။ က်ဳပ္က မ်က္ေစာင္း ထုိးပစ္လုိက္တယ္။ မေျပာ ေသးဘူး”
မၿမိဳင္ စကားေၾကာင့္ ေမးမိသည့္ သူေတြ သနား ရေတာ့မလုိ၊ ရယ္ရေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္လည္း မရွည္ ခ်င္ၾကေတာ့ေပ။
“ကဲ မၿမိဳင္ ညည္းက မေျပာေသးတာနဲ႔၊ အကဲ ခတ္တာန႔ဲ ပါသြားၿပီ မဟုတ္လား” လုိ႔ က႐ုဏာ ေဒါေသာ ေျပာၾကသည္။
“ဒါေတာ့ေတာ္ က်ဳပ္ ကြယ္ရာမွာ ဆုိေတာ့ ဘာတတ္ ႏိုင္မွာလဲ။ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ဆိုရင္ မလုံးဆိုတဲ့ ေကာင္မကို ပါးရွစ္ စိတ္ကြဲေအာင္ထိ ႐ိုက္ပစ္မွာေပါ့။ မၿမိဳင္တဲ့ တစ္ၿမိဳင္တည္း ရွိတာ” မၿမိဳင္ကေတာ့ ေမးသူ ရွိတုိင္း အားရပါးရ ဒီစကားပဲ ေျပာေနေတာ့သည္။
မၿမိဳင္ေယာက်္ား ကိုေသာင္းေအးက ေက်ာက္ ကားေမာင္းသည္။ ကိုေသာင္းေအးအစ္ကို ကိုဖုိးေထာင္က မဂၤလာ ရပ္ကြက္ကို အရင္ေရာက္သည္။ ျမင္းျခံနယ္က မိဘေတြဆုံး ေတာ့ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ အေမြခြဲၿပီး ကိုဖုိးေထာင္က မႏၲေလး တက္လာသည္။ ကိုေသာင္းေအးကေတာ့ မိုးကုတ္ ေက်ာက္တြင္းေတြဘက္ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ေထာင္ က်လုိက္ေသးသည္။ အိမ္ေထာင္ကြဲၿပီး အစ္ကုိဆီ ေရာက္လာသည္။
ကိုဖုိးေထာင္က ၿမိဳ႕ ေရာက္ေတာ့ ေျမတူး၊ေက်ာက္ ကားလုိက္ေသးသည္။ လူက ႏုႏုဆုိေတာ့ အလုပ္က သိပ္ မလုပ္ႏိုင္။ ႐ိုး႐ိုးအအ ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ညာၿပီး မုန္႔ဖိုးေတာင္းလုိက္၊ မုန္႔၀ယ္ ေကြၽးခိုင္းလုိက္နဲ႔ ဆုိေတာ့ လုပ္ခရွင္းရင္ လက္ထဲ တစ္ျပားမွ မက်န္ေပ။ မႏၲေလးမွာ ေရာက္ေနသည့္ ရြာေဆြရြာမ်ဳိးေတြက “ဖိုးေထာင္ နင့္ရွိသမွ် ပိုက္ဆံေတြကို ေကာင္မေလးေတြက ခ်ဴ၊ ဟုိလူကေခ်း၊ ဒီလူက ေတာင္းနဲ႔ ကုန္ေတာ့မွာပဲ ေျမေလးနဲ႔ အိမ္ေလး၀ယ္”ဆိုၿပီး ေခ်ာင္က်က်ေနရာမွာ ၁၅ ေပ၊ ေပ ၂၀ ေျမေလးရွာ၀ယ္ ေပးၾကသည္။ ၂ ခန္းေယာင္ ၁ ခန္းက်ယ္ ပတ္လည္ ဒူး တုပ္အိမ္ေလး ေဆာက္ေပးၾကသည္။ ထရံကာ၊ ကပ္မိုး၊ ၀ါးျခမ္းခင္း ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပါသည့္ ေငြနဲ႔ ဆိုက္ကားတစ္စီး၀ယ္ခုိင္းၿပီး ဆုိက္ကား နင္းေစၾကသည္။ ကိုဖုိးေထာင္က လူပ်ဳိႀကီး ႐ိုး႐ိုးအအ အေသာက္ အစားမရွိ။ အလုပ္လည္း ႀကဳိးစားသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္က...
“ဖုိးေထာင္ ငါ့တူမ သေဘာက်လား”လုိ႔ ေရလာ ေျမာင္းေပးစကား ေျပာေတာ့
“မႀကိဳက္ပါဘူးဗ်ာ။ အသားကမည္း၊ သြားကေခါ နဲ႔ ရည္းစားလည္းရွိေသး၊ အစားလည္းပုပ္ေသး၊ ဗီဒီယိုလည္း ႀကိဳက္ေသး”လုိ႔ ေျပာေနလုိ႔ စကား မဆုံးခင္
“ေဟ့ေကာင္ ဖုိးေထာင္ ေတာ္ေတာ့ မင္းကို ငါ့တူမ ႀကိဳက္လားေမးတာ၊ ငါ့တူမ အျပစ္ေတြ ေျပာခုိင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟား ဟား ဟား မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေတြပဲ ျမင္ေနမွေတာ့ ဒီတစ္သက္ မင္းမိန္းမ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”လုိ႔ေျပာကာ မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးသည္။
တကယ္ေတာ့ ကိုဖိုး ေထာင္မွာ အခ်စ္ရွိသည္။ ပဲျပဳတ္သည္ မၿမိဳင္ကုိ ႀကိဳက္ေနသည္။ မၿမိဳင္ကလည္း အပ်ဳိႀကီး၊ အသားမည္းမည္း၊ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ပါပဲ။ ဒါေပ မယ့္ မၿမိဳင္ အသံေလးကို ႀကိဳက္ေနသည္။
“ပဲျပဳတ္သည္ေလ”
ေလေအးေအး ဆြဲဆြဲ ငင္ ငင္အသံေလး ၾကားရင္ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုးသည္။ မ်က္ႏွာ သစ္ဖို႔ရာ သတိမရေသး။ ပန္းကန္ေလး ဆြဲၿပီး ၀င္း ေပါက္ထြက္ရပ္ေနသည္။ မၿမိဳင္ေရာက္လာလွ်င္ ပဲျပဳတ္ ၀ယ္သည္။
“ေတာ့ဟာက ေန႔တုိင္း ငါးဆယ္ဖုိးလား”
မၿမိဳင္ကေမးေတာ့
“ဒါ ဒါဆုိ တစ္ရာဖုိးဗ်ာ”လုိ႔ေျပာၿပီး ၀ယ္သည္။
“ေတာ္က ပဲႀကိဳက္သားပဲ”
မၿမိဳင္ကေျပာေတာ့ ကိုဖုိးေထာင္ ေခါင္းႀကီးငုံ႕ေန သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုဖုိးေထာင္က ေတာသားေပမယ့္ ပဲ မႀကိဳက္။ ဘုရားကိုပဲနဲ႕ ဆြမ္းေတာ္တင္ၿပီး
“တပည့္ေတာ္ကို ပဲသည္မ ႀကိဳက္ပါေစဘုရား”လုိ႔ ႀကိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းရသည္မွာ နိစၥဓူ၀ျဖစ္သည္။
ကိုဖိုးေထာင္ မၿမိဳင္ကို လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အကူ အညီေတာင္းရန္ ဆုံးျဖတ္ လုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ညီျဖစ္သူ ကုိေသာင္းေအး ေရာက္လာသည္။ မိန္းမနဲ႔ ကြဲလာသည္။ စီးပြားေရး ပ်က္လာသည္။ ငွက္ဖ်ားလည္း မိလာသည္။ ေဆးကုေပးရသည္။ အဖ်ား ေပ်ာက္ေတာ့ ေက်ာက္ကား လုိက္သည္။ ကုိေသာင္းေအးကပဲ ႀကိဳက္သည္။
“ပဲက ပူပူေႏြးေႏြးေလး ဆုိေတာ့ ထမင္းပူပူနဲ႔မ်ား ဆီ ဆမ္းစားရရင္ နတ္သုဓာနဲ႔ ဘယ္လဲႏုိင္မလဲ၊ ဟဲဟဲဟဲ”
“ေတာ္က နတ္သုဓာ စားဖူးလုိ႔လား” မၿမိဳင္က အံ့ၾသစြာေမးသည္။
“ဟဲ ဟဲ အလွဴေတြမွာ ေကြၽးတဲ့ နတ္သုဓာ စားဖူးတာေပါ့”
ပဲ၀ယ္တုိင္း ၀င္းေပါက္ ေရွ႕အထိ ကိုေသာင္းေအးလည္း လုိက္လာၿပီး မၿမိဳင္ကို စကား ေျပာတတ္သည္။ ကုိေသာင္း ေအးက ကုိဖုိးေထာင္လို မဟုတ္။ မိန္းမေတြ အထာသိသည္။ က်တတ္သည့္ စကား ေျပာတတ္သည္။ ဒီေတာ့ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မၿမိဳင္က ရင္းႏွီးသြားသည္။ မၾကာပါဘူး၊ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မၿမိဳင္ ရသြားသည္။ ကုိဖိုးေထာင္မွာ ရင္ကြဲရေပမယ့္ ညီအတြက္ မိန္းမ သြားေတာင္း ေပးရသည္။
မၿမိဳင္က ေတာက။ ဦးေလး မိသားစုနဲ႔ လာေနသည္။ ရြာက အေမအုိႀကီးကို လွမ္းေထာက္ေနရသည္။ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မၿမိဳင္ကို ဘုန္းႀကီး ၃ ပါးဆြမ္းကပ္ၿပီး လူႀကီး ၄၊ ၅ ဦး ဖိတ္ကာ မဂၤလာ ဆြမ္းေကြၽးနဲ႔ မဂၤလာ ျပဳလုိက္သည္။ မၿမိဳင္က ကုိေသာင္းေအးေနာက္ လုိက္လာသည္။ ဒီေတာ့အိမ္ကို အလယ္က ႀကိဳးတန္းၿပီး ေစာင္ကာကာ အေနာက္ခန္းကို မဂၤလာခန္း အျဖစ္ လုပ္ေပးလုိက္ရသည္။
“ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္”ဆိုသလုိ အေသာက္အစား၊ အေပ်ာ္ အပါးမက္ေသာ ကုိေသာင္းေအး တစ္ေယာက္ စီးပြားေရးေလး အဆင္ေျပလာေတာ့ ေသာက္စားလာသည္။ ေလာင္းကစား လာသည္။ ရသည့္၀င္ေငြ မိန္းမကုိ ပုံမွန္ မအပ္ေတာ့ေပ။ မၿမိဳင္ကလည္း ကိုေသာင္းေအးက ေငြအပ္လွ်င္ ယူလုိက္သည္။ ေတာင္းလွ်င္ ေပးလုိက္ သည္။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ အပ္သည့္ေငြထက္ ေတာင္း သည့္ေငြက ပိုမ်ားေသးသည္။
ရပ္ကြက္ထဲတြင္ နာေရး ရွိလွ်င္ ဖဲ႐ိုက္ရန္ အတြက္ သူက အပ္အပ္၊ မအပ္အပ္ ေငြေတာင္းတတ္သည္။ မၿမိဳင္ ကလည္း သူ႔လက္ထဲရွိ သေလာက္ ထုတ္ေပးသည္၊ မရွိလွ်င္ ထုတ္မေပးႏုိင္သည့္ အခါ စကားမ်ားရသည္။ တစ္ခါတေလ ကုိေသာင္းေအးက မၿမိဳင္ကုိ ႐ိုက္ေသး သည္။ ကိုေသာင္းေအးတုိ႔ လင္မယား ရန္ျဖစ္လွ်င္ ကုိဖိုး ေထာင္က ၀င္မေျပာ။ ေရွာင္ ေနတတ္သည္။ မၿမိဳင္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရေတာ့ ကိုေသာင္း ေအးသည္ အေသာက္အစား ေလာင္းကစား အျပင္ မိန္းမ ကိစၥပါ ႐ႈပ္လာသည္။ ကုိဖိုး ေထာင္က ၾကားေတာ့
“မၿမိဳင္ ေသာင္းေအးကို ထိန္းဦး”လုိ႔ သတိေပးသည္။
“ကေလးမွ မဟုတ္တာ ဘာကို ထိန္းရမွာလဲ”
မၿမိဳင္က အံ့ၾသစြာေမး သည္။
“အ လုိက္တာဟာ၊ ဟို က ေနာက္မိန္းမ ယူေတာ့မွာ လုိ႔ေျပာတာ”
“က်ဳပ္ကေတာ့ မယံုေပါင္။ ကိုေသာင္းေအးက ပဲျပဳတ္ကုိလည္း ႀကိဳက္တယ္၊ မင္းကိုလည္း ခ်စ္တယ္လုိ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီးတုိင္း ေျပာတာ”
မၿမိဳင္စကားေၾကာင့္ ကုိဖုိးေထာင္ ေခါင္းကုတ္ၿပီး
“အ လုိက္တာဟာ”လုိ႔ ေျပာၿပီး အိမ္က ျပန္ထြက္သြားသည္။ မၿမိဳင္ခမ်ာ ေျပာသာ ေျပာလုိက္ေပမယ့္ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မလုံးကို မသကၤာခ်င္။
“ကုိေသာင္းေအး ေတာ္ နဲ႔ မလုံး ႀကိဳက္ေနတာလား” လုိ႔ ေမးေတာ့လည္း
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ကြာ၊ ေက်ာက္ကားလုိက္သူ ခ်င္းမို႔ ရင္းႏွီးတာပါ။ ငါေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား ပဲျပဳတ္ကုိလည္း ႀကိဳက္တယ္၊ မင္းကိုပဲ ခ်စ္တယ္” လုိ႔ ေျပာသည္။
ေနာက္ၿပီး တစ္ရပ္ကြက္တည္းမို႔ မလုံးအေၾကာင္း သိရသည္။ မလုံးက အပ်ဳိ မဟုတ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ အေမ မုဆိုးမ။ ပုပု ၀၀။ မၿမိဳင္စိတ္ထဲတြင္ သူ႔ ေလာက္မလွဟု ထင္ေနသည္။ ကိုေသာင္းေအး စကားပဲ ယုံေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိုေသာင္း ေအးက မလုံးကို ခုိးေျပးသြား သည္ဆုိေတာ့ မၿမိဳင္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္က်န္ရစ္သည္။
တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာ ေတာ့ ကိုေသာင္းေအး အိမ္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ မလုံးေတာ့ မပါေသး။
“မၿမိဳင္ရာ ငါမွားပါတယ္ဟာ။ ေကာင္မေလးက အေဒၚနဲ႔ ေနရတာ၊ အေဒၚ့ ေယာက်္ားက ၾကည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆိုလုိ႔ ငါက သနားလုိ႔ ယူလုိက္တာပါ။ မင္းေလာက္ မခ်စ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မလုံးက သေဘာထား ႀကီးတယ္။ မမၿမိဳင္ ဆူဆူ၊ ႐ိုက္႐ိုက္ခံပါ့မယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းဆုိ ေပါင္းပါ့ မယ္တဲ့”
ကိုေသာင္းေအးက ေလခ်ဳိေသြးသည္။
“ေအာင္မေလးေတာ္ တစ္လင္တည္း မယားႏွစ္ ေယာက္ ေပါင္းရမယ္လုိ႔ က်ဳပ္ကေတာ့ ေခြးဇာတ္ မခင္းႏုိင္ေပါင္ေတာ္”
မၿမိဳင္က ခါးခါးသီး သီး ျငင္းသည္။
“စဥ္းစားပါကြာ။ ငါတို႔မွာ ကေလးေတြ ရွိတယ္။ မင္းက ႏွစ္ေယာက္ မေပါင္းႏုိင္ရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ သူ႔ အေဒၚကလည္း လက္မခံဘူး။ အိမ္ငွား ေနရေအာင္က လည္း အုံနာက ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အလုပ္ထုတ္ လုိက္လုိ႔ ေလာေလာဆယ္ ေငြ ရွာဖုိ႔ ခက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအိမ္မွာပဲ ျပန္ေနရမွာ”
“မသိဘူးေတာ္၊ က်ဳပ္ ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ မေပါင္းႏုိင္ဘူး။ သူ႔ျဖတ္ရင္ျဖတ္၊ က်ဳပ္ျဖတ္ရင္ျဖတ္”
မၿမိဳင္က မာမာထန္ထန္ ေျပာေတာ့ ကိုေသာင္းေအး ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ခါတိုင္း ဒီလုိမွ မေျပာဖူးဘဲ ကုိး။
“ေအာင္မာ ဒီေလာက္ ေခါင္းမာတာ ေသာင္းေအး အေၾကာင္း မသိဘူးလား”ဆိုၿပီး မၿမိဳင္ပါးကို “ျဖန္းခနဲ ျဖန္း ခနဲ”ဆင့္ကာ ႐ိုက္သည္။ မၿမိဳင္ကလည္း
“အရပ္ကတုိ႔ေရ၊ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ယူတဲ့ သူက က်ဳပ္ကို ႏွိပ္စက္ ေနပါၿပီေတာ့”လုိ႔ ေအာ္သည္။
အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေရာက္ လာၾကသည္။
“မင္းတုိ႔ ကိစၥက ဒီလုိ ေျဖရွင္းလုိ႔မရဘူး။ လူႀကီးနဲ႔ ေျဖရွင္းမွရမွာ”ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ ႐ုံးေခၚသြားၾကသည္။
“ကဲ ဘာျဖစ္တာလဲ” ရပ္ကြက္လူႀကီးက ေမးေတာ့ ကိုေသာင္းေအးက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းဖုိ႔ ေျပာသည္။ မၿမိဳင္က မေပါင္းႏိုင္ ေၾကာင္း ေျပာသည္။
“ကဲ မင္းက ဒီေလာက္ ေတာင္ရွိတာ ငါ မလုံးကိုပဲ ေပါင္းမယ္ကြာ၊ မင္း အိမ္ေပၚကဆင္း”
ကိုေသာင္းေအးက မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေျပာသည္။ မၿမိဳင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကိုဖိုးေထာင္ ႐ုံးထဲေရာက္လာ သည္။ မၿမိဳင္ အားတက္သြားသည္။
“ကြာရင္ က်ဳပ္တို႔ သားအမိတစ္ေတြ အိမ္ေပၚက ဆင္းရမွာလား”
မရဲတရဲ ေမးသည္။
“ဟ ဆင္းရမွာေပါ့ဟ၊ ဒါ ငါတို႔ အိမ္ဥစၥာ။ မင္းတို႔ မဆင္းရေအာင္လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ ဥစၥာ မင္းမွ နားမလည္ဘဲ” ကိုေသာင္းေအးက ခပ္တည္တည္ေျပာသည္။
“ဒီအိမ္က ငါ၀ယ္ထား တာကြ”
ကုိဖိုးေထာင္က ၀င္ေျပာသည္။
“ကိုဖုိးေထာင္ ၀ယ္ေပမယ့္ မိဘပုိက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ထားတာေလ။ က်ဳပ္ဆိုင္တယ္။ မၿမိဳင္နဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ က်ဳပ္ လက္ထက္ပြား မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဆုိင္တာ”
ကိုေသာင္းေအးက ခပ္တည္တည္ ဆက္ေျပာသည္။ ကိုဖိုးေထာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားသည္။
“ဥကၠ႒ႀကီး ဟုတ္လား”
“ဒါေတာ့ အေမြကိစၥ တရား႐ုံးနဲ႔ပဲ ဆုိင္တယ္ ရပ္ကြက္ ႐ုံးကေတာ့ လူမႈေရးပဲ ေျဖရွင္းႏုိင္တာ”
ရပ္ကြက္လူႀကီးက ရွင္းျပသည္။
“က်ဳပ္က သူ႔ကို မေပါင္းႏိုင္ဘူး။ အိမ္က ဆင္းသြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ သြားေနရမွာလဲ။ အိမ္ငွားစရာ ပုိက္ဆံလည္း မရွိဘူး”
မၿမိဳင္က ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ေျပာ သည္။
ကိုဖုိးေထာင္က မၿမိဳင္ ကို ေငးၾကည့္ေနၿပီး
“က်ဳပ္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၿပီ။ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ဂ႐ုမစုိက္ဘူး မၿမိဳင္”လုိ႔ေျပာ ၿပီး မၿမိဳင္ကုိ ေအာ္ေခၚလုိက္သည္။
မၿမိဳင္က မ်က္စိျပဴးၿပီး ကိုဖိုးေထာင္ကို လွမ္းၾကည့္ လုိက္သည္။ အားလုံးက လည္း ကိုဖိုးေထာင္ ဘာေျပာ မလဲလုိ႔ ေငးၾကည ့္ေနၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စကား မေျပာေသး။ ဘာေျပာမွာလဲ သိခ်င္ေနၾကသည္။ ကိုဖုိးေထာင္က စကားေျပာရန္ ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္ သည္အထိ အားယူလုိက္ၿပီး
“မၿမိဳင္ ဒီေခြးေကာင္ကို ကြာလုိက္။ ငါ့အခန္းမွာ နင္တို႔ သားအမိလာေန။ ငါ ကင္းတဲ သြားအိပ္မယ္”လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။
“ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္လည္း ျပတ္သားရမယ္။ ခ်င္းစိမ္းနဲ႔ မိႆလင္လုိေပါ့။ က်ဳပ္နဲ႔ ကိုေသာင္းေအးကို ကြာေပးပါ ဥကၠ႒ႀကီး”
မၿမိဳင္ကလည္း ရဲ၀ံ့စြာ ေျပာလုိက္သည္။
ရပ္ကြက္႐ုံးမွာ ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မၿမိဳင္ကြာရွင္း စာခ်ဳပ္ လုပ္ၿပီး ကိုေသာင္းေအးနဲ႔မလုံး လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ လုပ္လုိက္ၾကသည္။
မနက္ေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း မၿမိဳင္က ပဲျပဳတ္ထြက္ေရာင္းသည္။ ပဲျပဳတ္ကလည္း ေရာင္း ေကာင္းသည္။ ေခၚသူ လက္မလည္ေပ။
“မၿမိဳင္ နင္နဲ႔ကိုေသာင္း ေအး ကြာလုိက္ၿပီဆို”
“ဟုတ္ပါ့”
မၿမိဳင္က မ်က္ႏွာေမာ့ ၿပီးေျပာသည္။
“ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ မလုံးတို႔ သားအမိ ကုိဖုိးေထာင္ အိမ္မွာပဲဆုိ၊ အတူ ေနၾကတာ ေပါ့”
“အတူမေနပါဘူး။ သူ တုိ႔က အေနာက္ခန္း အိပ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ သားအမိက ေရွ႕ခန္း အိပ္တာ”
“ဟုိ ဟို မရွက္ဘူးလား”
“အုိ ဘာလုိ႔ ရွက္ရမွာလဲ၊ ၾကားမွာ ေစာင္ကာထားတယ္ ေလ”
မၿမိဳင္ စကားေၾကာင့္ ၾကားရသူ အေပါင္း ပါးစပ္ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။
“ပဲျပဳတ္ေလ ေျမေတာင္ ပဲျပဳတ္၊ ႏိုင္လြန္ပဲျပဳတ္၊ ေထာပတ္ပဲျပဳတ္”
မၿမိဳင္ကေတာ့ ပဲဆက္ ေရာင္းေနလ်က္...။
written by မင္းတင္ထြဏ္း
အားလံုးကိုခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္...
YKKM
YKKM
No comments:
Post a Comment